Kutular/Boxes

     Pek çok arkadaşımın bir hatıra kutusu var. En mutlu anlarını da en gizli hatıralarını da kutularına koyuyorlar. Bu kutularında ne saklıyorlar bilmiyorum. Açıkçası merak da etmiyorum. Merak ettiğim şey bambaşka; o kutularını ne sıklıkla açıyorlardır acaba?

     Plenty of my friends have a memory box. They put both their happiest moments and most inner memories into those boxes. I do not know what they have in those boxes, actually I do not care. The thing that i am curious about is something totally different; how often do they open their boxes?

     Bir gece, bir arkadaşım kendi gizli kutusunu bana açmıştı, bu kendi gizli dünyasını bana açmak gibiydi. O, kutudan çıkan her parçanın anılarıyla kah gözleri dolu dolu kah kahkahalarla hayatının bensiz yaşadığı günlerinin en önemli parçalarını bana anlatırken, ben, bana açılan gizli dünyanın kutsallığıyla büyülenerek onu dinlemiş, bu dünyaya herhangi saygısızlık yapmaktan korkarak sorular sormuştum. Bu kutu, hayatımda gördüğüm ilk ve son gizli kutuydu.

     One night, a friend of mine opened her box to me, it was something like opening the doors of her secret world. While she was telling me the most important pieces of her life before me, sometimes with tears and sometimes with laughters, I listened her with fascination by the holiness of this secret world and asked some questions with the fear of being disrespectful to this world. It was the first and the last secret box I've ever seen.


     Kimi arkadaşlarım, eski sevgililerinden ayrıldıkça, ondan ve kendi ruhlarından kalanları bir kutuya koyup hayatlarından uzaklaştırmışlardır,-çöpe atarak ya da bir dolaba saklayarak- hatırlamak daha az acı versin diye, sanki zihinlerini de bu kutuların içlerine koyabilirlermiş gibi...

     Some of my friends, as they leave their lovers, they put the things left from him and their souls into a box and move away from their lives, -chucking out or hiding in a closet- to make it less painful to remember, as if it is possible to put their minds into those boxes.

     Bir kutu koleksiyoncusu olan bense bir hatıra kutusuna sahip değilim. Güzel anılarım zaten odamın duvarlarında, ama hem onlar için hem de diğer bütün anılarım için hatıra defterlerim var benim. Yaşadığım her duyguyu uzun uzun, benzetmelerden uzak bir şekilde yazdığım kolilerce defterim var. Benim sahip olduğum en özel şeyler bu defterlerdir. Benden başka birinin asla giremeyeceği bir dünya.

     As a box collector, I do not have a memory box. My good memories are already on the walls of my room, but for them and for the rest of my memories i have memory notebooks. I have boxes of notebooks that i wrote about my every emotion long and without metaphors. They are my most private things. A world that no one can enter but me!

     Benim için en özel şey satırlardır. Birinin benim için yazdığı bir şeyi okumak beni en çok mutlu eden şeydir. Bugüne kadar bana verilen en güzel hediye de bir defterdir. Bir arkadaşımın bir seyahatimizde benden gizli benim için aldığı, seyahatimizin her günüyle ilgili birkaç satır yazdığı ufak bir defter beni ağlatan tek hediye olmuştur. Bir hatıra kutum olsa da içine koymazdım, hep gözümün önünde olsun, hep elimin altında olsun -tıpkı şimdiki gibi- isterdim.

     For me the most precious things are the lines. Reading something that is written for me by someone makes me happiest. The most beautiful gift I have ever been given is a notebook. The notebook that a friend of mine bought secretly for me from a trip of us and wrote a couple of lines for each day we spent together has been the only gift that made me cry. If I had a memory box, i wouldn't put this notebook in it, i would want to have it always together with me, as now.