Sunday, September 23, 2012
soundtrack
Ayın 22'sinde 22. yaşımı doldurdum. Son saniyeye kadar soranlara 21 dedim. 21 çok güzeldi, masal gibi, film gibi... Bugüne kadar yaşadığım en güzel yaş, bitmesin istedim. Oysa ki o kadar sıradan başlamıştı ki, sıradan bir gündü benim için 22.09.2011. Ama 22.09.2012 öyle değildi, ilk saniyesinden son saniyesine kadar çok özel insanlarla birlikte, çok özeldi. Haliyle 22. yaşımdan beklentim çok yüksek :)
I've completed my age 22 on 22 september. Till the last second, i kept saying my age as 21. 21 was really beautiful, like a tale, like a movie. The best age I'he had so far, I didn't want it to be over. Whereas i started ordinarily, 22.09.2011 was an ordinary day for me, but 22.09.2012 wasn't, from the first second to the last it was a special day full of special people. So my expectations from age 22 is really high.
Dedim ya, film gibiydi 21, 21 yaşımın arka fonunda çalan bir şarkı her zaman vardı. Zaman zaman kendi hayatıma dışarıdan bakıp çalan şarkıya eşlik ettim. Şarkılar daha da önem kazandı benim için... Severek dinlediğim şarkıların anlamını hissedemediğim sözleri benim için anlam kazandı. Dün kendi kendime sordum, 21 yaşımı bir filme çeksem ve bu filme bir soundtrack albümü hazırlasam hangi şarkıları koyardım?
As I said, age 21 was like a movie, there was always a song playing at the background. Sometimes i went out of my life and sang the songs. Songs have become more important for me. Lyrics of my favourite songs that i couldn't understand before has got meanings for me. Yesterday, i asked myself, if I shot a movie for my age 21 and prepared a soundtrack album, which songs would i put in it?
Wednesday, September 12, 2012
....
"Kimse daha iyi yazamazdı, bunu biliyordum. Bizim hikayemiz başladı çünkü sen yazıyordun."
Birgün, bir kitapçıda üstünde benim adımın yazdığı bir kitap görürseniz, açın okuyun, o kitap muhtemelen böyle başlayacaktır.
Neden hayatımda olduğunu, bana ne için gönderildiğini anlayamadığım bir arkadaşım söylemişti bunu, bir yazımı okuduktan sonra. Önce hayatıma beni cesaretlendirmek için gönderildiğini sanmıştım, işe de yaradı, onunla tanıştıktan sonra daha çok yazmaya, yazdıklarımı başkalarıyla paylaşmaya başladım. Ama içten içe hayatıma geliş amacının bu olmadığını farkettim. Bana bir şeyi öğretmek için gönderildiğini düşünüyordum, çünkü sanki ilahi bir güç tarafından hayatıma sağdan soldan dahil ediliyordu, ben ne kadar çekinsem de... Çünkü bazıları vardır, gelirler, öğretirler sonra da sessiz sedasız giderler, sen hatırladıkça yüreğin ısınır, mutlu olursun. O da öyleydi, ama gitme zamanı bir türlü gelmiyordu, aksi gibi onun gidişine ben de hazır değildim, değilim.
Bana öğretmek istediğin şey ne? Duygularımı satırlarımın arasından çıkartıp kalbimin içine yerleştirmek istediğini biliyorum, ama buna hazır mıyım, işte bunu bilmiyorum. Duyguları yazmak, fırtınalar yaşamaktan daha kolay, yazdıkça hafiflersin, yazdıkça güçlenirsin. Zaten sen de yazmıyor musun?
Bak işte, daha önce sana yazdığım diğer tüm yazılar gibi, yine bitiremedim yazımı. Bitmemiş bir şeyler var, sen de görüyor musun? Sana yazdığım diğer tüm yazılar gibi, bir başlık da bulamadım, tıpkı senin için hissettiklerime bir isim koyamadığım gibi.
A friend of mine, i don't know why he was sent to me, said this after reading something that i wrote earlier. At first i thought he was sent to me to encourage me, and it worked. After i met him, i started writing more, sharing what i wrote. But then i realized it wasn't the reason of his existence in my life. I was thinking he was sent to me to teach me something because he was being included in my life from different aspects, even if i was not sure about it. There are some people, they come, teach and then leave silently, you feel warmth and happiness when you remember them. He was someone like this, but his time of departure couldn't arrive yet, and i was not ready for his departure, actually i am not...
What do you want to teach me? I know you want my emotions to come out of my lines and seat in my heart but i don't know if i am ready for this. Writing the emotions is easier than having the storms inside, when you write you get lighter, you get stronger. Don't you write too?
Look here, as the other papers i wrote for you, i couldn't complete this one too. There are somethings incomplete, can you see it too? As the other papers i wrote for you, i couldn't find a title, like i couldn't name my feelings about you.
Neden hayatımda olduğunu, bana ne için gönderildiğini anlayamadığım bir arkadaşım söylemişti bunu, bir yazımı okuduktan sonra. Önce hayatıma beni cesaretlendirmek için gönderildiğini sanmıştım, işe de yaradı, onunla tanıştıktan sonra daha çok yazmaya, yazdıklarımı başkalarıyla paylaşmaya başladım. Ama içten içe hayatıma geliş amacının bu olmadığını farkettim. Bana bir şeyi öğretmek için gönderildiğini düşünüyordum, çünkü sanki ilahi bir güç tarafından hayatıma sağdan soldan dahil ediliyordu, ben ne kadar çekinsem de... Çünkü bazıları vardır, gelirler, öğretirler sonra da sessiz sedasız giderler, sen hatırladıkça yüreğin ısınır, mutlu olursun. O da öyleydi, ama gitme zamanı bir türlü gelmiyordu, aksi gibi onun gidişine ben de hazır değildim, değilim.
Bana öğretmek istediğin şey ne? Duygularımı satırlarımın arasından çıkartıp kalbimin içine yerleştirmek istediğini biliyorum, ama buna hazır mıyım, işte bunu bilmiyorum. Duyguları yazmak, fırtınalar yaşamaktan daha kolay, yazdıkça hafiflersin, yazdıkça güçlenirsin. Zaten sen de yazmıyor musun?
Bak işte, daha önce sana yazdığım diğer tüm yazılar gibi, yine bitiremedim yazımı. Bitmemiş bir şeyler var, sen de görüyor musun? Sana yazdığım diğer tüm yazılar gibi, bir başlık da bulamadım, tıpkı senin için hissettiklerime bir isim koyamadığım gibi.
"Noone could write better, i knew it. Our story started because you were writing."If one day, in a bookshop, you see my name written on a book, open and read it, probably it will start like this.
A friend of mine, i don't know why he was sent to me, said this after reading something that i wrote earlier. At first i thought he was sent to me to encourage me, and it worked. After i met him, i started writing more, sharing what i wrote. But then i realized it wasn't the reason of his existence in my life. I was thinking he was sent to me to teach me something because he was being included in my life from different aspects, even if i was not sure about it. There are some people, they come, teach and then leave silently, you feel warmth and happiness when you remember them. He was someone like this, but his time of departure couldn't arrive yet, and i was not ready for his departure, actually i am not...
What do you want to teach me? I know you want my emotions to come out of my lines and seat in my heart but i don't know if i am ready for this. Writing the emotions is easier than having the storms inside, when you write you get lighter, you get stronger. Don't you write too?
Look here, as the other papers i wrote for you, i couldn't complete this one too. There are somethings incomplete, can you see it too? As the other papers i wrote for you, i couldn't find a title, like i couldn't name my feelings about you.
Sunday, September 2, 2012
Kutular/Boxes
Pek çok arkadaşımın bir hatıra kutusu var. En mutlu anlarını da en gizli hatıralarını da kutularına koyuyorlar. Bu kutularında ne saklıyorlar bilmiyorum. Açıkçası merak da etmiyorum. Merak ettiğim şey bambaşka; o kutularını ne sıklıkla açıyorlardır acaba?
Plenty of my friends have a memory box. They put both their happiest moments and most inner memories into those boxes. I do not know what they have in those boxes, actually I do not care. The thing that i am curious about is something totally different; how often do they open their boxes?
Bir gece, bir arkadaşım kendi gizli kutusunu bana açmıştı, bu kendi gizli dünyasını bana açmak gibiydi. O, kutudan çıkan her parçanın anılarıyla kah gözleri dolu dolu kah kahkahalarla hayatının bensiz yaşadığı günlerinin en önemli parçalarını bana anlatırken, ben, bana açılan gizli dünyanın kutsallığıyla büyülenerek onu dinlemiş, bu dünyaya herhangi saygısızlık yapmaktan korkarak sorular sormuştum. Bu kutu, hayatımda gördüğüm ilk ve son gizli kutuydu.
One night, a friend of mine opened her box to me, it was something like opening the doors of her secret world. While she was telling me the most important pieces of her life before me, sometimes with tears and sometimes with laughters, I listened her with fascination by the holiness of this secret world and asked some questions with the fear of being disrespectful to this world. It was the first and the last secret box I've ever seen.
Kimi arkadaşlarım, eski sevgililerinden ayrıldıkça, ondan ve kendi ruhlarından kalanları bir kutuya koyup hayatlarından uzaklaştırmışlardır,-çöpe atarak ya da bir dolaba saklayarak- hatırlamak daha az acı versin diye, sanki zihinlerini de bu kutuların içlerine koyabilirlermiş gibi...
Some of my friends, as they leave their lovers, they put the things left from him and their souls into a box and move away from their lives, -chucking out or hiding in a closet- to make it less painful to remember, as if it is possible to put their minds into those boxes.
Bir kutu koleksiyoncusu olan bense bir hatıra kutusuna sahip değilim. Güzel anılarım zaten odamın duvarlarında, ama hem onlar için hem de diğer bütün anılarım için hatıra defterlerim var benim. Yaşadığım her duyguyu uzun uzun, benzetmelerden uzak bir şekilde yazdığım kolilerce defterim var. Benim sahip olduğum en özel şeyler bu defterlerdir. Benden başka birinin asla giremeyeceği bir dünya.
As a box collector, I do not have a memory box. My good memories are already on the walls of my room, but for them and for the rest of my memories i have memory notebooks. I have boxes of notebooks that i wrote about my every emotion long and without metaphors. They are my most private things. A world that no one can enter but me!
Benim için en özel şey satırlardır. Birinin benim için yazdığı bir şeyi okumak beni en çok mutlu eden şeydir. Bugüne kadar bana verilen en güzel hediye de bir defterdir. Bir arkadaşımın bir seyahatimizde benden gizli benim için aldığı, seyahatimizin her günüyle ilgili birkaç satır yazdığı ufak bir defter beni ağlatan tek hediye olmuştur. Bir hatıra kutum olsa da içine koymazdım, hep gözümün önünde olsun, hep elimin altında olsun -tıpkı şimdiki gibi- isterdim.
For me the most precious things are the lines. Reading something that is written for me by someone makes me happiest. The most beautiful gift I have ever been given is a notebook. The notebook that a friend of mine bought secretly for me from a trip of us and wrote a couple of lines for each day we spent together has been the only gift that made me cry. If I had a memory box, i wouldn't put this notebook in it, i would want to have it always together with me, as now.
Plenty of my friends have a memory box. They put both their happiest moments and most inner memories into those boxes. I do not know what they have in those boxes, actually I do not care. The thing that i am curious about is something totally different; how often do they open their boxes?
Bir gece, bir arkadaşım kendi gizli kutusunu bana açmıştı, bu kendi gizli dünyasını bana açmak gibiydi. O, kutudan çıkan her parçanın anılarıyla kah gözleri dolu dolu kah kahkahalarla hayatının bensiz yaşadığı günlerinin en önemli parçalarını bana anlatırken, ben, bana açılan gizli dünyanın kutsallığıyla büyülenerek onu dinlemiş, bu dünyaya herhangi saygısızlık yapmaktan korkarak sorular sormuştum. Bu kutu, hayatımda gördüğüm ilk ve son gizli kutuydu.
One night, a friend of mine opened her box to me, it was something like opening the doors of her secret world. While she was telling me the most important pieces of her life before me, sometimes with tears and sometimes with laughters, I listened her with fascination by the holiness of this secret world and asked some questions with the fear of being disrespectful to this world. It was the first and the last secret box I've ever seen.
Kimi arkadaşlarım, eski sevgililerinden ayrıldıkça, ondan ve kendi ruhlarından kalanları bir kutuya koyup hayatlarından uzaklaştırmışlardır,-çöpe atarak ya da bir dolaba saklayarak- hatırlamak daha az acı versin diye, sanki zihinlerini de bu kutuların içlerine koyabilirlermiş gibi...
Some of my friends, as they leave their lovers, they put the things left from him and their souls into a box and move away from their lives, -chucking out or hiding in a closet- to make it less painful to remember, as if it is possible to put their minds into those boxes.
Bir kutu koleksiyoncusu olan bense bir hatıra kutusuna sahip değilim. Güzel anılarım zaten odamın duvarlarında, ama hem onlar için hem de diğer bütün anılarım için hatıra defterlerim var benim. Yaşadığım her duyguyu uzun uzun, benzetmelerden uzak bir şekilde yazdığım kolilerce defterim var. Benim sahip olduğum en özel şeyler bu defterlerdir. Benden başka birinin asla giremeyeceği bir dünya.
As a box collector, I do not have a memory box. My good memories are already on the walls of my room, but for them and for the rest of my memories i have memory notebooks. I have boxes of notebooks that i wrote about my every emotion long and without metaphors. They are my most private things. A world that no one can enter but me!
Benim için en özel şey satırlardır. Birinin benim için yazdığı bir şeyi okumak beni en çok mutlu eden şeydir. Bugüne kadar bana verilen en güzel hediye de bir defterdir. Bir arkadaşımın bir seyahatimizde benden gizli benim için aldığı, seyahatimizin her günüyle ilgili birkaç satır yazdığı ufak bir defter beni ağlatan tek hediye olmuştur. Bir hatıra kutum olsa da içine koymazdım, hep gözümün önünde olsun, hep elimin altında olsun -tıpkı şimdiki gibi- isterdim.
For me the most precious things are the lines. Reading something that is written for me by someone makes me happiest. The most beautiful gift I have ever been given is a notebook. The notebook that a friend of mine bought secretly for me from a trip of us and wrote a couple of lines for each day we spent together has been the only gift that made me cry. If I had a memory box, i wouldn't put this notebook in it, i would want to have it always together with me, as now.
Subscribe to:
Posts (Atom)